((بهانه ای برای رفتن ))

وارث دردهای کهنه زمانه

آن که دلش دریای خون بود

وصفیر آرزوهایش تنها، کلام رفتن بود

و او همان بود که بودش را گم کرده بود

و برای رفتن پی بهانه ای می گشت

هر روز می دیدم که چگونه       

  پی

چیزی می گردد و نمی یابد

و عاقبت در سالی

روزی روزگاری رفتنش را دیدم

با بهانه ای به اسم دلتنگی

کوچ کرد و رفت

اما چه سود از رفتنش

که او دلش را جا گذاشته بود